Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης, που κάθεται στο Τιμόνι του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας μιλάει στη Vwoman για την τέχνη, τον έρωτα, την απάτη και τον συμβιβασμό, με αφορμή την παράσταση «Λα Μοσκέτα» που ανεβαίνει τη Δευτέρα 29 Αυγούστου στο θέατρο του δήμου Νεάπολης-Συκεών.
Της Σοφίας Αποστολίδου
Κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν να είναι ταγμένοι στο να υπηρετούν την τέχνη και να μας χαρίζουν μαγικές στιγμές. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο Γιάννης Μαργαρίτης ο οποίος κάθεται στο τιμόνι του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας από το 2018 και έχει ως στόχο και όνειρο του να κάνει όλο και περισσότερο κόσμο να πάει στο θέατρο που τόσο αγαπά. Αυτό το καλοκαίρι θα μας χαρίσει μία υπέροχη παράσταση, τη θρυλική «Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε. Ένα έργο που γράφτηκε τον 16ο αιώνα και ο ταλαντούχος Γιάννης Μαργαρίτης έφερε στην Ιταλία του 1940. Με αφορμή την παρουσίαση του έργου στο ανοιχτό Θέατρο του δήμου Νεάπολης-Συκεών, ο Γιάννης Μαργαρίτης αποκαλύπτεται στη Vwoman και μοιράζεται τις σκέψεις του για τον έρωτα, τον πόνο, την απώλεια και όλα εκείνα που πραγματεύεται η θρυλική παράσταση «Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά…. Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε που ανεβαίνει τη Δευτέρα 29 Αυγούστου, στο θέατρο «Μάνος Κατράκης» του δήμου Συκεών.
Διαθέτετε πολύ εντυπωσιακές σπουδές στο χώρο της υποκριτικής τέχνης. Είστε απόφοιτος τόσο του Εθνικού Θεάτρου, όσο και του Ινστιτούτου Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Paris III. Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσετε το μαγικό αυτό ταξίδι;
Είχα την μεγάλη τύχη να πηγαίνω σε ένα σχολείο που έδινε μέσα από ομίλους, μεγάλη έμφαση σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και ωθούσε τα παιδιά να ασχοληθούν ερασιτεχνικά με αυτό που επιθυμούσαν περισσότερο. Θέατρο, Μουσική, Εικαστικά, κατασκευές και πολλά άλλα. Σε μια παράσταση του θεατρικού ομίλου, στην πρώτη που έλαβα μέρος, μαγεύτηκα, και αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Η απόφαση αυτή πάρθηκε σε ηλικία 14 ετών. Όταν έφτασε η ώρα να δώσω εξετάσεις στην Δραματική Σχολή, είπα στον εαυτό μου ότι θα δώσω μόνο στο Εθνικό Θέατρο. Αν περάσω θα ασχοληθώ με το θέατρο. Αν όχι, θα γίνω σκηνοθέτης κινηματογράφου. Αυτός ήταν ο λόγος που γράφτηκα και στην Σχολή Σταυράκου. Πέρασα όμως ως αριστούχος στην Δραματική Σχολή του Εθνικού κι έτσι συνέχισα. Πριν τελειώσω την Σχολή, έκανα την πρώτη μου επαγγελματική σκηνοθεσία στο θέατρο και πολύ αργότερα στα 28 μου χρόνια, αφού ήδη είχα σκηνοθετήσει αρκετές παραστάσεις και είχα ιδρύσει το Θέατρο της Άνοιξης, έφυγα για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Παρίσι.
Τι αγαπάτε περισσότερο στη σκηνοθεσία;
Την δυνατότητα που έχει ο σκηνοθέτης να καθορίσει τον τρόπο της αφήγησης. Μάλιστα η δυνατότητα αυτή είναι τόσο μεγάλη που μπορεί ένας θεατής να δει ένα έργο που το κείμενο που ακούει να είναι το ίδιο και όμως να αισθάνεται ότι βλέπει άλλο έργο. Αν ο συγγραφέας είναι ο δημιουργός του κειμένου μιας παράστασης, ο σκηνοθέτης είναι ο δημιουργός της ίδιας της παράστασης. Ο μεγάλος θεατρολόγος Bernard Dort ονόμαζε τον σκηνοθέτη, σκηνικό δημιουργό, σε αντιδιαστολή με τον συγγραφέα, που τον ονόμαζε δημιουργό κειμένου. Ο σκηνοθέτης διαβάζει ένα κείμενο και το μεταφέρει στην σκηνή με τον τρόπο που θέλει, βγάζοντας στην επιφάνεια και προβάλλοντας τα στοιχεία που αυτός θέλει.
Από τον Σεπτέμβριο του 2018 είστε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε και για ποια από τις όμορφες παραγωγές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας αισθάνεστε πιο περήφανος;
Μία και μοναδική είναι η πρόκληση. Να εγγράφεται το θέατρο στην συνείδηση των θεατών της περιφέρειας, σαν ένας φιλικός χώρος καλλιτεχνικής δημιουργίας. Και όταν λέω φιλικός χώρος, εννοώ ένας χώρος που δεν απευθύνεται στους διανοούμενους μόνο ή στους έχοντες μεταπτυχιακό θεατρολογίας ή φιλολογίας, αλλά σε κάθε στοιχειωδώς καλλιεργημένο άνθρωπο που όταν διαβεί το κατώφλι της θεατρικής αίθουσας θα νιώσει ότι κάτι συμβαίνει εδώ, αρκετά διαφορετικό από αυτό που βλέπει στην τηλεόραση, αλλά κάτι που τον ενδιαφέρει. Δεν είναι τόσο αυτονόητο όσο πιθανώς να ακούγεται. Τώρα σε ότι αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης σας, Νιώθω πραγματικά υπερήφανος για την παράσταση “Εμφύλια Έπη” το έργο του Φαίδωνα Χατζηαντωνίου με το οποίο το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας ταξίδεψε στην Γαλλία και που τον προηγούμενο Δεκέμβριο το παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Αυτό το καλοκαίρι μας παρουσιάζετε μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του 16ου αιώνα , το θεατρικό «Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά…. Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε. Ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε να διασκευάσετε και να σκηνοθετήσετε το συγκεκριμένο έργο;
Αισθάνθηκα το αίτημα για κωμωδία, που υπήρχε μετά από τα δύο χρόνια περιορισμών λόγω της πανδημίας. Επέλεξα λοιπόν αυτήν την κωμωδία γιατί πιστεύω ότι ο ρόλος που οφείλουν να επιτελούν τα ΔΗΠΕΘΕ είναι και θεατρικά παιδευτικός. Μια εξαιρετική λοιπόν κωμωδία από τις σημαντικότερες ,που βάζει τα θεμέλια για την εμφάνιση, και μέσα από την commedia del arte, των σεναρίων που γίνονται έναυσμα για να ξετυλίξει ο ηθοποιός τις τεχνικές του και να απογειώσει και μέσα από το προσωπικό του χιούμορ τα αστεία δραματικά στοιχεία του έργου.
Μία από τις ανατροπές που έχει η παράσταση είναι ότι επιλέξατε να μεταφέρετε την πλοκή της στην εποχή που η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι αρχίζει να απλώνει μαύρα σύννεφα πάνω από όλη την Ευρώπη. Πώς γεννήθηκε η ιδέα αυτή και ποιο ήταν το μήνυμα που θέλατε να στείλετε;
Ζούμε σε μια εποχή που απλώνονται και πάλι μαύρα σύννεφα πάνω από την Ευρώπη. Οι αναθεωρητικές απόψεις κερδίζουν έδαφος και βλέπουμε πολιτικές δυνάμεις που πριν από λίγο καιρό θα ήταν ισχνές μειοψηφίες, σήμερα να διεκδικούν με αξιώσεις την πρωτοκαθεδρία, θέτοντας σε αμφισβήτηση τις Ευρωπαϊκές αξίες, την δημοκρατία και τις ελευθερίες που τόσα χρόνια αποτελούσαν θεμελιώδη αρχή για την δυτική πλευρά της Ηπείρου μας. Ταυτόχρονα ένας απάνθρωπος πόλεμος έχει ξεσπάσει λίγο πιο βόρεια από την χώρα μας. Ένας πόλεμος που λίγα χρόνια πριν θα ήταν αδιανόητος. Η μεταφορά λοιπόν της εποχής του έργου από τον 16ο αιώνα σε αυτήν της ανόδου του φασίστα Μουσολίνι στην εξουσία, προβάλει με διαφορετικό τρόπο θέματα όπως η βία και η διαφθορά που υπάρχουν ούτως ή άλλως στο κείμενο. Τα προβάλει με τρόπο που βρίσκεται πιο κοντά στους δικούς μας προβληματισμούς.
Το συγκεκριμένο έργο πραγματεύεται διαχρονικά θέματα που αφορούν στους ανθρώπους, όπως ο έρωτας, η απάτη, ο συμβιβασμός, η απώλεια. Τί είναι αυτό που κάνει την «Λα Μοσκέτα» τόσο διαχρονική και ποιος είναι ο κυριότερος λόγος που θα προσκαλούσατε εσείς τους θεατές να απολαύσουν τη συγκεκριμένη παράσταση;
Μα ακριβώς τα διαχρονικά θέματα που θίγει, κάνουν το έργο να μιλάει ακόμα και σήμερα. Το έργο ζητάει την εξωστρέφεια και η παράσταση με τους κώδικες της εξωστρέφειας του νεορεαλισμού που βλέπουμε σε ιταλικές αλλά και ελληνικές κωμωδίες προσεγγίζει την βασική δραματουργική ίντριγκα. Η διασκευή όμως έχει πλουτίσει το έργο με πέντε τραγούδια στοχασμού θα έλεγα και μικρούς προλόγους που αντικαθιστούν τον μεγάλο πρόλογο που έχει το έργο και που μας καλούν να σκεφτούμε πάνω στην φύση του ανθρώπου και που μας ωθούν να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για το ‘πως και το γιατί’ κάθε ολοκληρωτισμού. Η ερωτική κωμωδία του Ρουτζάντε γίνεται εδώ μια κωμωδία που με αφορμή τους τρελούς έρωτες, θέλει να μας μιλήσει και για τους σκοτεινούς καιρούς που η ανθρώπινη φύση δημιουργεί.
Πηγή: https://www.vwoman.gr/giannis-margaritis-o-kallitexnikos-dieuthnintiis-apokaliptetai-sto-vwona/?fbclid=IwAR0L2aUaGBcg1FHTn8KtIAu6UJTLyjdJ22D6atFNoVIOm_hXgVj-cmJEaok