Την άποψή του, ότι η τέχνη δεν μας δίνει μηνύματα με την μορφή διδασκαλίας, εκφράζει ο σκηνοθέτης της παράστασης «Λα Μοσκέτα» Γιάννης Μαργαρίτης στην συνέντευξή του στην Karfitsa.
Συνέντευξη στην ΕΥΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;
Η θεατρική παράσταση «Λα Μοσκέτα» θεωρείται από τις καλύτερες κωμωδίες του 16ου αιώνα. Εξαιρετικό δείγμα λαϊκής, κωμικής γραφής της εποχής, που ταυτόχρονα όμως εστιάζει σε θέματα όπως η βία και η διαφθορά που κυριαρχούν σε μια παρακμάζουσα κοινωνία που μετασχηματίζεται. Θεώρησα ότι με την διασκευή της, και με την μεταφορά της εποχής σε αυτήν της ανόδου του Μουσολίνι στην εξουσία, προσφέρει πλούσιο υλικό για μια παράσταση ευφρόσυνη, διασκεδαστική αλλά και με στοιχεία κοινωνικής κριτικής.
Με ποιον τρόπο έχετε κινηθεί σκηνοθετικά; Υπάρχουν σημεία όπου έχετε δώσει μεγαλύτερη έμφαση;
Το έργο στην παράστασή μας έχει πάρει τον τίτλο «Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά… Λα Μοσκέτα». Η αλλαγή του τίτλου έγινε για να δηλωθεί ότι έχουμε να κάνουμε με διασκευή. Θέλησα να διασκευάσω το έργο για να το φέρω πιο κοντά στις μέρες μας. Για να δώσω πιο συγκεκριμένη εικόνα στην βία και την διαφθορά σαν βασικά στοιχεία μιας κοινωνίας σε παρακμή. Αυτή η παρακμή είναι που οδηγεί στον ολοκληρωτισμό, όποιο «χρώμα» και να έχει αυτός. Είναι εντυπωσιακό αλλά και μόνο βλέποντας το έργο και την υπόθεσή του μέσα από το πρίσμα μιας άλλης εποχής, όλα τα επί μέρους στοιχεία της δραματουργίας έδεσαν κατ’ ευθείαν χωρίς άλλες μεγάλες αλλαγές. Η αλλαγή στο κείμενο ενός προλόγου, η πρόσθεση μικρών πρόλογων πριν από κάθε πράξη και η πρόσθεση πέντε εξαιρετικών τραγουδιών στο τέλος κάθε πράξης, σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Οικονομάκη δίνουν το στίγμα της διασκευής και της σκηνοθεσίας που στην συγκεκριμένη περίπτωση πάνε μαζί. Η διασκευή έγινε γιατί η σκηνοθετική ματιά το απαιτούσε. Σε ότι αφορά στο ύφος της παράστασης, οι πρόλογοι και τα τραγούδια παρόλο που δίνουν έναν πιο «μπρεχτικό» ύφος, προσπάθησα να δένουν μέσα από την αντίθεσή τους με την αισθητική του νεορεαλισμού που θέλησα να έχει η υπόλοιπη παράσταση.
Το έργο αποτελεί μία λαϊκή κωμωδία του 16ου αιώνα, θεωρείτε πως μπορεί να συνδεθεί με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που ζούμε σε κάποια σημεία;
Απολύτως. Κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά παραμένουν αναλλοίωτα. Η μπαγαποντιά, η κομπορρημοσύνη, η φιλοχρηματία αλλά και η ανάγκη για έρωτα δεν έχουν αλλάξει χαρακτηριστικά μέσα στους αιώνες. Με την αλλαγή του ιστορικού πλαισίου γίνονται ακόμα πιο ευανάγνωστα και αναγνωρίσιμα. Έρχονται πιο κοντά μας, μας αγγίζουν! Διαλύεται το νέφος της μεγάλης απόστασης. Αλλά και οι σχέσεις των ανθρώπων. Η επιβολή του ενός στον άλλον. Η εκμετάλλευση. Το παιχνίδι του εντυπωσιασμού.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στον κόσμο; υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μας;
Δεν πιστεύω ότι η τέχνη δίνει μηνύματα με την μορφή διδασκαλίας. Σε κάποιες περιπτώσεις τοποθετεί έναν μεγεθυντικό καθρέπτη απέναντι μας. Σε άλλες περιπτώσεις μας δίνει μια σειρά από σημεία για αποκωδικοποίηση. Άλλες πάλι, μας βάζει στο κέντρο άγνωστων ονειρικών κόσμων, ζητώντας μας να βρούμε τα κλειδιά κατανόησης, που πολλές φορές συμπίπτουν με την κατανόηση κομματιών του ίδιου μας του είναι. Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν ευαίσθητους και σε καμία περίπτωση, απαθείς δέκτες. Ποτέ δεν θα έλεγα αν υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μας. Θα έλεγα, όμως, ότι θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε, για ποιό λόγο μαζεύονται και πάλι «μαύρα σύννεφα» πάνω από τον Ευρωπαϊκό ουρανό. Για ποιό λόγο οι αξίες και οι αρχές της Ευρώπης που γνωρίζαμε, δίνουν την θέση τους σε αναθεωρητισμούς, που οδηγούν σε απάνθρωπους πολέμους λίγο πιο πάνω από τα βόρεια σύνορά μας. Για ποιό λόγο παρακολουθούμε με αγωνία εκλογικές διαδικασίες σε χώρες όπως η Γαλλία ή η Ιταλία. Όχι δεν έχω αλλάξει θέμα. Για την παράσταση και για αυτό που θα ευχόμουν να πάρει μαζί του ο θεατής, μιλάω. Για έρωτες σε καταστάσεις βίας και μεγάλης διαφθοράς μιλάει το έργο. Για τρελούς έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA